منم شمعی که از جان دادن پروانه میلرزد           به روی گونه هایم اشک، دانه دانه میلرزد

از آن روزی که دشمن پشت پا بر هستی من زد           دل ویـرانـه ام از دیـدن بیـگـانه میلرزد

چرا ازمن حسن حرف دلش را میکند پنهان           چه بغضی در گلو دارد که بی تابانه میلرزد

حسینم روضۀ دیوار و در هر لحظه میخواند           زمین و آسمان همراه این دردانه میلرزد

پریشان است موی کودکانم، فاطمه برگرد           ببین با آه طفلان تو دارد شـانه میـلرزد

چه آمد بر سر این خانه بعد از رفتنت بانو           صدای در که می آید تـمام خانه میلرزد